رونالدوی نازنین تو بیش از انکه برای من بعنوان یک فوتبالیست جالب باشی

اون استایل و صورتت جالبه

شاید کار دنیا اینطوریه که بعضی ها زیاد رشد می کنن و بعضی کمتر ، تو از انچه لایقش هستی بیشتر رشد کرده ای ، یک فوتبال و یک صورت دستکاری شده و یک استایل ورزشی اونقدر چیزی نیست که این همه موفقیت و شهرت و حرف و حدیث بوجود بیاره .

هر چند که خلاصه ورزش خیلی خوبه و ورزشکارا خیلی انگیزه خوبی به دیگران می دن . ولی این مقدار توجه به نظر من یک کم زیادیه ، به نظرم یک کم تحقیر امیز میاد . البته تو اصلا مقصر نیستی . ولی فکر می کنم این بازتاب فکر من ایرانیست که بهش گفتن وقتی آدم بزرگی را دید ی باید دنبالش بدوی ، باید براش گریه کنی ، باید رد پاشو ببوسی ، باید باهاش عکس بگیری ، باید پای لخت یا سینه خیز بری به سمتش ....

در کشور ما بزرگی به همین چیزهاست ، به خدمت به مردم نیست ، به ایجاد غرور برای انسانها نیست ، به عزت نفس نیست ، اگر می خواهی اینجا بزرگ بشی باید عینک ریبن بزنی ، ماشین لنکروز سوار بشی ، لباس مارک گوچی بپوشی ساعت رولکس ببندی کفش ایداس بپوشی

شاید برای دواندن مردم به دنبال خود ابتدا باید انها را فقیر کرد . شما فکر کنید هر کسی که کار و زندگی داره ، امکانات و رفاه داره ، شغل و برنامه داره ، چطور به خودش اجازه می ده دنبال کسی بدوه

راستی کریس نازنین به ششصد میلیون فالور خودت چی می گی . من از تعداد فالور های تو فهمیدم تعداد خرهای انسان نما چقدر است .

البته باز هم می گم مشکل تو نیستی ، مشکلی کسانی هستند که دنبال بی هویتی خودشان در افسانه تو هستند مثل همان بابایی که در خانه تاربکش کلیدش را گم کرد و دنبال ان کلید در زیر نور چراغ برق وسط میدان می گشت

من حقارت خودم را در توجه زیادی به تو در مراسم استقبال دیدم . کاش کفتر های اسپیناس روت فضله می کردن تا بفهمی اینجا کسانی هستند که می میرند زبی ابی ولی با خست و خاری پی شبنم نمی گردن

تف بر مردم و مسئولینی که حقارت را نهادینه کردن

من معتقدم که مهم نیست ادم برای دیگران کسی نباشه این به خودشان مربوطه ، مهم اینه که هر کسی برای خودش کسی باشه