جربان زندگی مثل همین ماشینهای بدون راننده است .

باید هدفت را به کامپیوترش بدهی و بری رو صندلی عقب دراز بکشی ، با مشت و لگد ردن به در و دیوار و با هزار و یک احساس بشه و نشه کار درست نمی شه . اگر ماشین مشکلی داره یا هدف مشکلی داره خب درستش کن ، یک کم قد هدفت را بیار پایین و یک مقدار سطح ماشینت را ببر بالا ولی علی ای حال وقتی نشستی تو ماشین بدون راننده ، دیگه به ماشین و به هدف اعتماد کن

زور زیادی نزن ، خودتو الکی مستهلک نکن ، بعد ها می خوان دانشمندان بفهمند و در مقاله های علمی شون بنویسن و بابتش جایزه اسکار بگیرند که تنها دلیل پیر شدن و مرگ موجودات ابنکه اونا نگران می شن و نگران زندگی می کنن .

زنده بودن خودش یک نوع زندگیه ، اینطور نیست که صرف زنده بودن هیچ ارزشی نداشته باشه و بعضی ها خیلی راحت می گن که فقط زنده ان و زنده مانی می کنن ولی زندگانی نمی کنن .

من این حرف را قبول ندارم و معتقدم که صرف زنده بودن خیلی حرفه ، کلی می شه باهاش عشق و حال کرد ، نفس بکش ، غذا بخور ، طبیعت را ببین ، حرف بزن ، بخواب ، اینها خیلی مهم هستند و خیلی حال می دن

به ماشین بدون راننده ات اعتماد کن ، اگر تو دوست داری نگران باشی خب نمی شه بهت کمکی کرد ولی در دنیا مفهومی به نام نگرانی وجود خارجی نداره . جریانات انقدر وحشت ناک و موهوم نیستند که افکار ما برایمان تصویر سازی می کنن

پایت را کمی بیشتر دراز کن و چند خمیازه دیگر هم بکش و اگر خوابت می اید بگیر بخواب ، بعد از خواب دنیا زیباتر خواهد بود