پرواز در سطوح بالای زندگی انقدرها هم لذت بخش نیست . لذت زندگی در رفتن به اعماق است . بزرگی انسانها یک مفهوم غیر واقعی و پوچالیست ، وقتی یک گروه تبلیغاتی می خواهند که در یک زمینه برای خودشان نانی تریت کنن یک فرد را مانند بادکنک با باد هلیوم پر می کنند و به هوا می فرستند . ممکن ایت ان فرد انقدر به هوا برود که مردم او را در ماه و خورشید ببینن ، با این وجود در حقیقت هیچ اتفاقی نمی افتد .

انسانها هر چند بزرگ و ابر انسان باشند با بقیه هم نوعانشان زیاد تفاوتی ندارند و اینکه بعضی ها با بزرگ نمایی بعضی انسانها در تاریخ و در رسانه ها و در کوی و برزن سعی دارند نماد سازی کنن و یکی را به جای خدا بنشانند ، این یک مغلطه است که موجب تالمات روحی فراوانی شده است

انسانها با رفتن در اعماق، انسانیت بیاد می اورند . دقیق حرف زدن را می اموزند ، پرخاشگری را از یاد می برند . وقتی می بینیم چگونه یک دانه گندم صد دانه می شود وقتی به گردش کرات نگاه می کنیم وقتی به زندگی زنبورها دقت می کنیم عظمتی را می بینیم که دنیا روی ان سوار شده ، عاشق ان می شویم و دوست داریم روحمان را با این روح بزرگ پیوند بزنیم

ولی انسانهای بلند پرواز پر از احساس قدرت هستند ، پر از غرور هستند ، خود را بالاتر از تمام جربانات طبیعی می دانند ، پر از ایده ال های کاذب هستند که عده ای را به جوش می اورد ، پر از نخوت و خشونت هستند