در تمام مدتی که می نویسم و در تمام وقتی که ورزش می کنم قویترین خودم هستم . قدر این دو را می دانم ،  ادمیزاد خیلی زود قدر ناشناس می شود گویا طغیانی مدام در ماست که هر لحظه باید تعدیلش کرد .  در وقت نوشتن و ورزش کردن تمرکزم بیشتر می شود . می فهمم منظور قلانس از ان حرفش چه بوده ، می دانم فلان موضوع  تهش به جایی نمی رسد ، می فهمم  نگرانیهای بی مورد انسان را خسته می کند . می فهمم که دستگاه واکنش خیلی حساس است به گونه ای که برای یک سانت ، ده متر می پرد ، مرتب باید واکنش هایت را ارام کنی .  در هنگام نوشتن و ورزش می فهمم  موفقیت یک قله اورستی ندارد خوبی انتها ندارد لذا بیشتر باید خودت باشی تلا ش برای خوب بودن یک نوع بدیست ، تلاش برای موفقیت های بیشتر  عذاب است بهتر است اصل جنس باشی و از کارت لذت ببری .  

گاهی فقط کافیست چشمانمان را باز کنیم  ، پایمان را دراز کنیم  تا خوشبختی گاهی فقط یک نفس عمیق فاصله داریم